ปากีสถาน forex วิกฤต

รัฐบาลปากีสถานนำโดยพรรคประชาชนปากีสถานได้ดำเนินการตามขั้นตอนการโต้เถียงเพื่อฟื้นฟูความเชื่อมั่นในนโยบายเศรษฐกิจระหว่างประเทศระหว่างการเจรจาอย่างต่อเนื่องกับกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) ปากีสถานได้ดำเนินการปราบปรามการค้าเงินตราต่างประเทศด้วยการระงับใบอนุญาตของ บริษัท ด้านการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศยอดเยี่ยมเมื่อต้นสัปดาห์นี้ เจ้าหน้าที่กล่าวว่าการที่น้ำท่วมเงินนอกประเทศทำให้ค่าเงินรูปีลดลงมาก ในเดือนพฤษภาคมธนาคารของรัฐปากีสถานได้เปลี่ยนกฎหมายเพื่อระงับการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศจากการส่งเงินไปต่างประเทศเป็นสกุลเงินดอลลาร์สเตอร์ลิงยูโรและสหรัฐอาหรับเอมิเรต dirham เพื่อพยายามรักษาเสถียรภาพของรูปี ตอนนี้พวกเขาเริ่มบังคับใช้กฎใหม่โดยมีการระงับใบอนุญาตแรก ตำรวจบอกว่าเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมานักวิจัยได้จับกุมตัวแทนจำหน่ายเงินตราต่างประเทศสี่รายด้วยข้อหาลักลอบส่งเงินไปต่างประเทศ หนังสือพิมพ์ได้รายงานว่ามีการย้ายผิดกฎหมายไป 10 พันล้านในประเทศภายในหนึ่งปี มาตรการที่ผิดปกตินี้มีขึ้นเพื่อส่งข้อความไปยังผู้บริจาคจากต่างประเทศและธุรกิจในท้องถิ่นที่ปากีสถานกำลังเคร่งครัดในเรื่องการกระชับกฎระเบียบของเศรษฐกิจก่อนที่จะมีการจัดประชุมผู้ให้กู้พหุภาคีที่เข้าร่วมประชุมในอาบูดาบีในสัปดาห์หน้า ปากีสถานต้องการฉีดยาอย่างรวดเร็ว 4 พันล้านเหรียญเพื่อป้องกันการผิดนัดชำระหนี้ภายในสิ้นเดือน ประเทศกำลังเผชิญกับวิกฤติความสมดุลของการชำระเงินและได้รับในการเจรจา เจ้าหน้าที่บอกว่าพวกเขาหวังว่าจะหลีกเลี่ยงการไปที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศเพื่อหาเงินและพยายามที่จะรักษาความปลอดภัยจากพันธมิตรในอาบูดาบี อัตราเงินเฟ้ออยู่ที่ 25% ราคาน้ำมันที่สูงขึ้นและการลงทุนในต่างประเทศที่หดตัวทำให้ปากีสถานมีเงินทุนสำรองระหว่างประเทศลดลงอย่างรวดเร็วส่งผลให้เกิดการผิดนัดชำระหนี้ของรัฐบาล ประเทศถูกขัดขวางโดยโครงสร้างพื้นฐานด้านพลังงานที่ไม่ดีซึ่งนำไปสู่ภาวะไฟฟ้าดับซึ่งอาจถึง 12 ชั่วโมงต่อวันในบางพื้นที่ของประเทศซึ่งกระทบอุตสาหกรรมหนักและนำไปสู่การปิด บริษัท สิ่งทอที่สำคัญ เจ้าหน้าที่ตำรวจสองในสี่คนนี้เป็นข้าราชการระดับสูงของ บริษัท Khanani และ Kalia International ซึ่งเป็นหนึ่งใน บริษัท ด้านการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของปากีสถาน เจ้าหน้าที่บอกว่ากิจกรรมของ Munaf Kalia และ Javed Khanani x2013 ที่ถูกจับในการาจีและ Lahore x2013 อาจทำให้การลดลงของทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของประเทศซึ่งหมดไปจาก 16 พันล้านเหรียญในเดือนตุลาคม 2007 เหลือต่ำกว่า 7 พันล้านเหรียญในวันนี้ ในช่วงต้นปีมันมีการซื้อขายที่ 65 ดอลลาร์ เดือนที่แล้วลดลงต่ำสุดเป็นประวัติการณ์ที่ 90 ดอลลาร์ ผู้ว่าการธนาคารแห่งรัฐ Shamshad Akhtar กล่าวว่ารัฐสภาอาจเสริมสร้างกฎหมายเพื่อควบคุมการโอนเงินต่างประเทศที่ผิดกฎหมาย นางสาวอัคทาร์กล่าวว่ากฎหมายใหม่นี้จะกำหนดบทลงโทษทางการเงินสำหรับ บริษัท ที่ละเมิดกฎหมายธนาคารกลาง งานของเราคือการเฝ้าติดตามและเฝ้าดู บริษัท แลกเปลี่ยน ธนาคารกลางแห่งปากีสถานได้ปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยอ้างอิงเป็นครั้งที่ 4 ในปีนี้เป็นร้อยละ 15 จากร้อยละ 13 ธนาคารรัฐยังคงมุ่งมั่นในการรักษาเสถียรภาพด้านราคาดังนั้นเราจึงต้องแนะนำมาตรการทางการเงินที่รัดกุมขึ้นเพื่อควบคุมแรงกดดันด้านอุปสงค์ เราจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการลดลงของทุนสำรองต่างประเทศของเรา Express Tribune อธิบายหนี้ต่างชาติ 1 ปากีสถานหนี้ต่างประเทศ 2 ประวัติความเป็นอยู่ (1961-1985) T แผนภูมิของเขาแสดงให้เห็นว่าการช่วยเหลือจากต่างประเทศที่ซับซ้อนไปยังประเทศปากีสถานถูกผูกติดอยู่กับสภาวะทางการเมืองอย่างไร ความจำเป็นในการให้ความช่วยเหลือจากต่างประเทศเริ่มขึ้นหลังจากอิสรภาพไม่นาน ปากีสถานได้รับ 121 ล้านคนตั้งแต่ปีพ. ศ. 2494-2498 ตัวเลขดังกล่าวเพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัวในอีกห้าปีข้างหน้าเนื่องจากปากีสถานเริ่มมีบทบาทสำคัญมากขึ้นในสงครามเย็น การมองไปที่ความช่วยเหลือจากต่างประเทศตั้งแต่ปีพ. ศ. 2504 ถึง พ. ศ. 2528 แสดงให้เห็นถึงแนวโน้มที่น่าสนใจบางอย่างถ้าไม่น่าแปลกใจที่สอดคล้องกับการเมืองปากีสถาน ความช่วยเหลือจากต่างประเทศลดลงหลังจากปีพ. ศ. 2508 และ 2514 เมื่อประชาคมโลกวางมาตรการคว่ำบาตรทั้งในปากีสถานและอินเดียเพื่อทำสงคราม ความช่วยเหลือจากต่างประเทศก็ลดลงหลังจากการรัฐประหารของ Ziaul Haqs การย้ายแทบจะไม่เป็นที่นิยมกับประเทศที่สนับสนุนประชาธิปไตย แต่หลังจากการรุกรานอัฟกานิสถานของโซเวียตความช่วยเหลือเริ่มไหลอีกครั้ง ระหว่างระบอบ Ziaul Haqs ซาอุดิอาระเบียเริ่มให้เงินกับปากีสถาน 3 ประวัติศาสตร์แห่งการพึ่งพา (1986 - 2010) การให้ความช่วยเหลือในแหลมของปากีสถานในปลายสงครามเย็น ตลอดยุค 90 ความช่วยเหลือจากชาวอเมริกันได้ลดลงอย่างมากเนื่องจากการคว่ำบาตรในโครงการนิวเคลียร์ของปากีสถานและส่วนหนึ่งเป็นเพราะสหรัฐฯถอนตัวออกจากภูมิภาค ความช่วยเหลือลดลงหลังจากที่ปากีสถานดำเนินการทดสอบอาวุธนิวเคลียร์ในปีพ. ศ. 2541 หลังจากที่ Musharrafs รัฐประหารในปีพ. ศ. 2542 หลังจากที่ถูกโจมตีเมื่อวันที่ 11 กันยายนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสงครามต่อต้านความหวาดกลัวของสหรัฐอเมริกาและได้รับความช่วยเหลือเริ่มไหลอีกครั้ง แบ่งปันแผนภูมินี้ 4 ชาวปากีสถานที่เคยลดน้อยลงทุนสำรองเงินตราต่างประเทศแบ่งปันแผนภูมินี้ทุนสำรองเงินตรา F oreign เป็นสกุลเงินต่างประเทศที่ประเทศเก็บเพื่อชำระเงินให้กับประเทศอื่น ๆ ส่วนใหญ่จะนำเข้าสิ่งต่างๆ ในขณะที่ประเทศเก็บเงินเป็นสกุลเงินโดยทั่วไปค่าเงินดอลลาร์สหรัฐฯ แผนภูมินี้เป็นข้อบ่งชี้ที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับการที่ชาวต่างชาติของปากีสถานไม่มั่นใจ ขนาดเป็นเรื่องง่าย: จำนวนเดือนที่นำเข้าสามารถเป็นหุ้นในปัจจุบันของประเทศของเงินสำรองต่างประเทศจ่ายสำหรับกรณีปากีสถาน: ไม่มาก ปีที่ผ่านมาปากีสถานแทบไม่มีเงินสดเพียงพอที่จะจ่ายเป็นเวลาหกสัปดาห์ที่มีมูลค่าการนำเข้าและเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่ทำให้ปากีสถานต้องยืม ในความเป็นจริงมันเป็นการขัดขวางวิกฤติครั้งนี้ที่รัฐบาลได้เอาเงินให้กู้ยืม 6.6 พันล้านดอลลาร์ออกจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศเมื่อปีที่แล้ว เงินกู้ยืมดังกล่าวจะต้องเบิกจ่ายเป็นเวลาสามปีเพื่อให้แน่ใจว่ามีการระดมทุนของปากีสถานขึ้น 5 การส่งเงิน - ผู้คุมปากีสถาน F oreign debt มักจะต้องชำระคืนเป็นสกุลเงินต่างประเทศซึ่งทำให้ปากีสถานมีเงินทุนสำรองเงินตราต่างประเทศอยู่ตลอดเวลาที่อาจเป็นอันตรายต่อการรั่วไหล ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาปากีสถานได้พึ่งพาเงินที่ส่งกลับโดยปากีสถานที่ทำงานในต่างประเทศ การไหลเวียนส่งผลให้มีการไหลเวียนของเงินตราต่างประเทศที่สม่ำเสมอและเพิ่มขึ้นซึ่งช่วยเติมเต็มปริมาณสำรองของปากีสถาน แผนภูมินี้แสดงการเพิ่มขึ้นที่โดดเด่นในการโอนเงินและในขณะที่กราฟสิ้นสุดลงในปีพ. ศ. 2551 จำนวนเงินที่โอนได้เพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวนับ แต่นั้นเป็นต้นมาในปีพ. ศ. 2557 มีจำนวนทั้งสิ้น 15.8 พันล้านบัญชีทำให้การโอนเงินกลับคืนมาแย่ลง มีแนวโน้มที่จะเป็นภาพสะท้อนของชาวปากีสถานที่หดหู่กับภาวะเศรษฐกิจมากกว่าเหตุผลในการมองโลกในแง่ดี ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มจำนวนของปากีสถานเดินทางออกจากปากีสถานเพื่อหางานทำ แรงงานหลายคนที่มีฝีมือดีอาจช่วยเพิ่มการรับส่งเงินได้ แต่ยังเน้นให้เห็นถึงการระบายน้ำของสมอง แบ่งปันแผนภูมินี้ 6 รายละเอียดของความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจลำดับความสำคัญทางเศรษฐกิจที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดหลายปีที่ผ่านมาและสะท้อนให้เห็นถึงความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีระดับโลกและความเป็นผู้นำของปากีสถานที่ขยับตัวเองไป แผนภูมินี้แสดงถึงภาคต่าง ๆ ที่ปากีสถานได้รับความช่วยเหลือจากต่างประเทศ ในช่วงต้นทศวรรษที่ 90 การลงทุนจำนวนมากเปลี่ยนจากสิ่งทอสู่พลังงาน ในช่วงปลายยุค 00 มีการสื่อสารที่มีความสำคัญอย่างมากเนื่องจาก บริษัท อินเทอร์เน็ตและโทรคมนาคมได้ขยายและลงทุนในโครงสร้างพื้นฐาน นอกจากนี้ควรทราบว่า PIA แสดงบ่อยแค่ไหนในตารางนี้ รัฐบาลหลายประเทศ (และประเทศอื่น ๆ ) ได้รับการโยนเงินที่สายการบินเป็นเวลาหลายสิบปีแล้วในขณะนี้ภาวะเศรษฐกิจของประเทศดูเหมือนจะไม่ดีขึ้น (SBP) 7 ใครให้เงินกับประเทศปากีสถาน M ost ที่เป็นรายการของลูกหนี้ชาวปากีสถานคุ้นเคย ประกอบด้วยประเทศสหรัฐอเมริกาฝรั่งเศสแคนาดาสหราชอาณาจักรและประเทศตะวันตกที่อุดมสมบูรณ์เป็นส่วนใหญ่ แต่หลายประเทศยังให้ปากีสถานที่อาจแปลกใจเช่นสาธารณรัฐอดีตยูโกสลาเวียเช็กสโลวาเกียฮังการีและโรมาเนีย ลิเบียยังเป็นผู้ให้การสนับสนุนเป็นประจำในจุดหนึ่งที่สถานที่คริกเก็ตชั้นนำของ Lahores ตั้งชื่อตามชื่อ Moammar Gaddafi ไม่ควรแปลกใจ แผนที่ด้านขวาแสดงให้เห็นถึงประเทศที่ให้เงินปากีสถานในบางจุดในประวัติศาสตร์ปากีสถาน แบ่งปันรูปนี้ 8 The Paris Club ส่วนใหญ่ของการช่วยเหลือจากต่างประเทศไปยังประเทศปากีสถานมาจาก consortiums กลุมประเทศที่รวมกันตัดสินใจใหความชวยเหลือ ในบริบทของปากีสถานกลุ่มที่กล่าวถึงคือปารีสคลับซึ่งเป็นกลุ่มประเทศที่ใหญ่ที่สุดในโลก 20 แห่ง ประเทศที่อยู่ในรายชื่อนี้แทบจะไม่น่าแปลกใจเลยนอกจากอิสราเอลที่ปากีสถานมีความอึดอัดใจเล็กน้อย 9 ปากีสถานและสหรัฐฯสหรัฐฯเป็นและเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือจากต่างประเทศที่ใหญ่ที่สุดของปากีสถาน จากการศึกษาของศูนย์วิจัยรัฐสภาสหรัฐอเมริกาได้ให้ความช่วยเหลือโดยตรงเป็นจำนวนเกือบ 50 พันล้านเหรียญตั้งแต่ปีพ. ศ. 2494 แผนภูมินี้อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐกับสหรัฐฯอย่างถ่องแท้และการไหลของปากีสถาน แผนภูมิแสดงวิธีการช่วยเหลือทางทหารของปากีสถานโดยแบ่งออกเป็นสามช่วงเวลาคือยุค Ayub เมื่อมีความสัมพันธ์ที่ดีจนถึงสงคราม 65 ภายใต้ Ziaul Haq เมื่อสหภาพโซเวียตรุกรานอัฟกานิสถานและหลังจาก 911 เมื่อปากีสถานเข้าร่วมในบุช สงครามกับความหวาดกลัว ความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ถูกเบิกจ่ายไปในช่วง 90 ปีในขณะที่การลงโทษสำหรับโปรแกรมนิวเคลียร์ของปากีสถานเริ่มเข้ามาบิล Kerry-Lugar ในปีพ. ศ. 2553 ทำให้มั่นใจว่าการช่วยเหลือของชาวอเมริกันในปากีสถานจะยังคงดำเนินต่อไปได้ดีกว่าอย่างน้อย 1.5 พันล้านเหรียญต่อปีในโครงการพัฒนา . แบ่งปันแผนภูมินี้ 10 การแจกจ่ายหนี้ต่างประเทศของปากีสถาน 11 ปากีสถานและกองทุนการเงินระหว่างประเทศกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) เป็นองค์กรระหว่างประเทศที่ทำหน้าที่เป็นผู้ให้กู้กับประเทศต่างๆที่ต้องการเงินอย่างเร่งด่วน ตามที่แสดงในแผนภูมินี้ปากีสถานเป็นลูกค้าประจำ เส้นสีเขียวแสดงการชำระเงินของปากีสถานไปยัง IMF และประมาณเท่า ๆ กับเงินที่ปากีสถานได้รับ (สีเหลือง) ตามข้อมูลกองทุนการเงินระหว่างประเทศขององค์การกองทุนการเงินระหว่างประเทศมีการเบิกจ่ายเงินมากกว่า 10 พันล้านเหรียญตั้งแต่ปี 2527 การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถือเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงระหว่างปากีสถานกับ IMF ในการระงับความสมดุลของวิกฤติการชำระเงินของปากีสถาน เมื่อเร็ว ๆ นี้ทุนสำรองเงินตราของปากีสถานเกือบจะเกือบจะว่างเปล่าทำให้ไม่สามารถจ่ายเงินได้มากกว่าสองถึงสามเดือน เพื่อป้องกันประเทศปากีสถานไม่ให้ผิดนัด IMF ให้เงินกับปากีสถานในบางสภาวะ โดยพื้นฐานแล้วสภาวะเหล่านี้จะขยายฐานภาษีของปากีสถานเพิ่มรายได้การแปรรูปกฎระเบียบและมีเป้าหมายเพื่อผลักดันให้ปากีสถานดำเนินการปฏิรูปที่จะช่วยเสริมสร้างเศรษฐกิจของประเทศ แม้ว่า theres มากมายถกเถียงทั้งภายในประเทศปากีสถานและไม่ว่าการปฏิรูปเหล่านี้ทำอันตรายมากกว่าดี แบ่งปันแผนภูมินี้ 12 การให้บริการหนี้ของชาวปากีสถานแบ่งปันแผนภูมินี้การช่วยเหลือของ F oreign บางครั้งอาจเป็นคำที่ผิดพลาดเกือบทั้งหมดของความช่วยเหลือที่ปากีสถานได้รับจะต้องได้รับการชำระคืน แผนภูมิต่อไปนี้แสดงจำนวนเงินที่ปากีสถานใช้จ่ายในแต่ละปีในการชำระคืนหนี้ที่ค้างชำระด้วยดอกเบี้ย การให้บริการหนี้สูญในปี 2547 สูงขึ้นอย่างมากเนื่องจากรัฐบาลปากีสถานจ่ายเงินให้ธนาคารพัฒนาเอเชียถึง 1.4 พันล้านดอลลาร์ ในความเป็นจริงในปีนี้ปากีสถานใช้เวลาเกือบครึ่งหนึ่งของงบประมาณรายจ่ายประจำปีในการให้บริการหนี้ประมาณ 11.5 พันล้านเหรียญถึงแม้ว่าผลรวมนั้นมีไว้สำหรับทั้งในประเทศและต่างประเทศ การชำระเงินเหล่านี้จะใช้ทรัพยากรที่มีค่าในประเทศที่มีอยู่แล้วจะไม่ใช้จ่ายด้านการศึกษาและสุขภาพ 13 ความช่วยเหลือสุทธิของประเทศปากีสถาน T แผนภูมิของเขาเป็นจุดเด่นกับดักหนี้ของปากีสถาน - ปากีสถานต้องยืมเพื่อที่จะจ่ายเงินคืนซึ่งมักจะอยู่ภายในปีเดียวกัน ตามตารางนี้เงินช่วยเหลือสุทธิของปากีสถานจะได้รับทุกปี (หลังจากมีการชำระหนี้) เป็นเพียงเศษเสี้ยวของเงินที่ได้มา แต่เดิมในความเป็นจริงในหลายปีที่ผ่านมามีการไหลออกสุทธิเมื่อมีเงินมากขึ้น ของปากีสถานมากกว่าสิ่งที่เข้ามาช่วยเหลือสุทธิปากีสถานได้รับจากปีพ. ศ. 2533-2550 โดยเฉลี่ยเพียง 15 ของประเทศปากีสถานที่ได้รับจริง ตารางนี้แสดงถึงการลดหนี้ในช่วงต้นปีพ. ศ. 2543 อย่าหลงกลในการคิดปากีสถานได้รับบ้านในการสั่งซื้อ เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน พ. ศ. 2544 ปากีสถานหวงปารีสคลับ 13 พันล้าน จากนั้นสงครามกับความหวาดกลัวเริ่มขึ้นและสหรัฐฯต้องการความช่วยเหลือจากปากีสถานในการสู้รบ ดังนั้นจึงได้มีการตัดสินใจว่าจะเลื่อนกำหนดหนี้เป็น 15 ปีต่อมา (การชำระเงินครั้งแรกจะทำในปี 2560) แม้จะมีการบรรเทาความเดือดร้อนในหนี้ต่างประเทศปากีสถานยังคงไม่สามารถจัดการด้านการเงินได้ส่งผลให้หนี้ในประเทศเพิ่มขึ้นอย่างมากซึ่งเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวระหว่างปีพ. ศ. 2552 ถึง พ. ศ. 2556 ภายใต้รัฐบาล PPP 15 การให้อภัยหนี้ฉันไม่เคยได้รับการยกหนี้มาก่อน หากลูกหนี้เป็นผู้มีการกุศลจะมีการเลื่อนกำหนดหนี้หรือได้รับสัมปทานเช่นการชำระคืนเป็นสกุลเงินในประเทศหรือดอกเบี้ยลดลง หนึ่งในกรณีที่หาได้ยากดังกล่าวหนี้ปากีสถานได้รับการอภัยในช่วงหลายปีหลังการโจมตี 911 แผนภูมินี้แสดงให้เห็นว่าหนี้บางส่วนได้รับการอภัย แต่ยังแสดงให้เห็นว่าหนี้ที่ได้รับการอภัยเพียงอย่างเดียวเนื่องจากสถานการณ์พิเศษและน่าเสียดายที่จะไม่เกิดขึ้นอีก แบ่งปันแผนภูมินี้ 16 ต้องใช้เวลานานเท่าใดในการชำระหนี้คืนและวิกฤติเศรษฐกิจในปัจจุบันของ Pakistans Published: 23rd March, 2015 แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23 มีนาคม 2015 บทความนี้จัดทำโดยนักศึกษา นี่ไม่ใช่ตัวอย่างของงานที่เขียนโดยนักเขียนเรียงความมืออาชีพของเรา IMF WASHINGTON: การเติบโตทางเศรษฐกิจของปากีสถานเริ่มฟื้นตัวแม้จะมีความท้าทายด้านความปลอดภัยและพลังงานและประเทศได้บรรลุเป้าหมายเกือบทั้งหมดภายใต้โครงการกองทุนการเงินระหว่างประเทศซึ่งเป็นที่กล่าวกันในวันอังคาร โครงการ quotPakistans กำลังดำเนินไปได้ดีกองทุนดังกล่าวกล่าวในแถลงการณ์ต่อไปนี้โดยแถลงการณ์ที่มีการพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ของปากีสถานซึ่งมุ่งเน้นไปที่ผลการดำเนินงานทางเศรษฐกิจล่าสุดของปากีสถานซึ่งเป็นแนวโน้มสำหรับช่วงเวลาที่เหลือของปีงบประมาณ นาย Adnan Mazarei ผู้ซึ่งได้พบกับเจ้าหน้าที่ของปากีสถานในดูไบในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเพื่อหารือเกี่ยวกับการทบทวนครั้งที่ 4 ภายใต้สนธิสัญญา SBA (Stand-By Arrangement) ของปากีสถานระบุว่ากรุงอิสลามาบัดพิจารณามาตรการเชิงปริมาณทั้งหมดสำหรับสิ้นเดือนธันวาคม 2552 ยกเว้นงบประมาณ ขาดดุลเป้าหมายซึ่งเกินกว่าอัตรากำไรเล็กน้อย ระบุแนวโน้มในเชิงบวกที่ปากีสถานจดทะเบียนในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมากองทุนระบุว่าอัตราแลกเปลี่ยนยังทรงตัวที่ Rs 84-85 ต่อดอลลาร์สรอ. และฐานะเงินสำรองระหว่างประเทศมีความเข้มแข็งขึ้น (ธนาคารกลางและธนาคารพาณิชยมีการเบิกเกินบัญชีรวม 14 พันลานเหรียญสหรัฐในกลางเดือนกุมภาพันธ พันล้านดอลลาร์) สัญญาณเริ่มต้นของการฟื้นตัวในบางภาคส่วนและฐานะภายนอกที่ดีขึ้นกำลังเป็นที่น่าพอใจแม้ว่าจะมีความเสี่ยงและความท้าทายสำหรับโครงการเศรษฐกิจของปากีสถาน การเติบโตทางเศรษฐกิจในปากีสถานกำลังเริ่มฟื้นตัวการผลิตภาคอุตสาหกรรมขนาดใหญ่เริ่มฟื้นตัวการฟื้นตัวของเศรษฐกิจโลกช่วยส่งออกการผลิตและการเติบโตของสินเชื่อภาคเอกชนปรับตัวดีขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากธุรกิจสร้างเงินทุนหมุนเวียนของพวกเขาขึ้นใหม่แพคเกจ IMFs ปากีสถาน - ได้รับการอนุมัติในเดือนพฤศจิกายน 2551 - ขยายไปสู่ ​​11.3 พันล้าน ในอนาคตข้างหน้าแถลงการณ์ของกองทุนการเงินระหว่างประเทศกล่าวว่าการฟื้นตัวของเศรษฐกิจจะต้องมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างมาตรฐานการครองชีพและจะต้องมีการปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางธุรกิจเพื่อกระตุ้นการลงทุนของนักลงทุนในประเทศและต่างประเทศ สถาบันการเงินยังตั้งข้อสังเกตอีกว่าหน่วยงานของปากีสถานที่จะใช้มาตรการรักษาเสถียรภาพและการปฏิรูปของปากีสถานถือเป็นปัจจัยสำคัญในการรักษาเสถียรภาพเศรษฐกิจมหภาคแม้จะมีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงภายในและความไม่แน่นอนต่อการฟื้นตัวของเศรษฐกิจโลกก็ตาม เพื่อสนับสนุนการระดมทุนของผู้บริจาคเพื่อสนับสนุนพันธมิตรต่อต้านการก่อการร้ายที่สำคัญของประชาคมระหว่างประเทศกองทุนกล่าวว่าการเบิกจ่ายงบการเงินของผู้บริจาคในช่วงต้นยังคงเป็นปัจจัยสำคัญที่จะสนับสนุนการรักษาเสถียรภาพและความพยายามในการปฏิรูปปากีสถานและวางรากฐานสำหรับการเติบโตที่ยั่งยืนและยั่งยืน เจ้าหน้าที่พันธกิจของ IMF จะจัดทำรายงานการตรวจสอบครั้งที่สี่ภายใต้พรรค SBA ของปากีสถานซึ่งมีกำหนดการพิจารณาโดยคณะกรรมการบริหารกองทุนการเงินระหว่างประเทศเมื่อปลายเดือนมีนาคม ปากีสถานและ IMF: ความสัมพันธ์ของความน่าเชื่อถือโดย Henri Ghesquiere ผู้แทนอาวุโสประจำประเทศในปากีสถานทำซ้ำโดยได้รับอนุญาตจากผู้ลงนามบันทึกธุรกิจ 23 กันยายน 2546 หนึ่งเดือนนับจากนี้ผู้บริหาร 24 คนของกองทุนการเงินระหว่างประเทศซึ่งเป็นตัวแทนของ 184 ประเทศจะมีโอกาส พบปะเพื่อทบทวนความคืบหน้าทางเศรษฐกิจล่าสุดของปากีสถาน มีโอกาสที่พวกเขาจะอนุมัติการเบิกจ่ายประมาณ 240 ล้านบาท - อีกหนึ่งก้าวในการฟื้นตัวของเศรษฐกิจปากีสถานซึ่งเริ่มขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน การอนุมัติจะเป็นการตอกย้ำให้รัฐบาลสนับสนุนยุทธศาสตร์การเติบโตทางเศรษฐกิจและการลดความยากจนอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามในความหวาดระแวงของประเทศปากีสถานของความตั้งใจ IMFs อุดม สามชื่อย่อของมันทำให้เกิดความเจ็บปวดทางเศรษฐกิจ หลายคนมองว่ากองทุนไม่ใส่ใจ พวกเขามองด้วยความไม่น่าเชื่อเมื่อฉันยืนยันว่ากองทุนมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวในปากีสถานเพื่อช่วยให้ประเทศบรรลุศักยภาพทางเศรษฐกิจเต็มรูปแบบ เมื่อรัฐบาลปากีสถานได้ขอการสนับสนุนทางการเงินจากกองทุนเกือบสี่ปีที่ผ่านมาประเทศต่างก็ยืนหยัดต่อการผิดนัดชำระหนี้ต่างประเทศ แทบจะไม่มีผู้บริจาคจากต่างประเทศหรือเจ้าหนี้เอกชนหรือสาธารณะเตรียมที่จะจัดหาเงินทุนเว้นเสียแต่ว่าไอเอ็มเอฟได้นำเงินมาลงทุนในปากีสถาน เมื่อเงินที่นำเข้ามาเก็บไว้ไหลเข้ามาในประเทศหลีกเลี่ยงวิกฤตการล้มละลายและการปลดพนักงานจำนวนมากและยิ่งทำให้ความยากจนยิ่งขึ้น ปากีสถานลงเอยด้วยเงื้อมมือของผู้ให้กู้โลภแทบจะไม่ หนี้ที่แพงที่สุดของปากีสถานไปยังกองทุนการเงินระหว่างประเทศมีอัตราดอกเบี้ยไม่เกินร้อยละ 2.5 ต่อปีและส่วนใหญ่จะให้ยืมร้อยละ 0.5 ต่ำกว่าอัตราผลตอบแทนที่ผู้ถือหุ้นในประเทศและนักลงทุนในใบแจ้งหนี้ออมทรัพย์เรียกร้องจากรัฐบาลของตน เงินที่ IMF ให้ยืมได้รับความไว้วางใจจากรัฐบาลของประเทศสมาชิกและกองทุนมีความรับผิดชอบที่ได้รับความไว้วางใจต่อผู้เสียภาษี อัตราดอกเบี้ยต่ำหมายถึงการช่วยเหลือรัฐบาลของประเทศที่ยืมเงินซึ่งเผชิญกับปัญหาทางเศรษฐกิจที่ลึกขึ้น มาตรการทางเศรษฐกิจที่เป็นเงื่อนไขสำหรับการเบิกจ่ายของกองทุนการเงินระหว่างประเทศมีจุดมุ่งหมายเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของเศรษฐกิจเพื่อประโยชน์ของประชาชนและเพื่อให้สามารถชำระหนี้ให้กับกองทุนการเงินระหว่างประเทศและให้เงินแก่ประเทศสมาชิกอื่น ๆ ที่มีปัญหาชั่วคราวได้ นโยบายเศรษฐกิจที่ไม่ยั่งยืนไม่เคราะห์ร้ายอย่างฉับพลันทำให้ปากีสถานเข้าสู่ IMF ตลอดยุค 80 และยุค 90 นโยบายเศรษฐกิจมีข้อบกพร่องร้ายแรง: ค่าใช้จ่ายของรัฐมักไม่ค่อยประสบความสำเร็จเกินกว่ารายได้ที่เก็บได้จากขอบกว้าง การขาดดุลงบประมาณที่ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่องทำให้ปากีสถานกลายเป็นหนี้สาธารณะซึ่งเป็นผลมาจากการที่ปี 2543 มีการผลิตรายปีเพิ่มมากขึ้น ภาระการจ่ายดอกเบี้ยเพิ่มขึ้นจากภาระหนี้ที่เพิ่มขึ้นนี้บีบอัดค่าแรงที่สำคัญสำหรับสุขภาพและการศึกษาและทำให้โครงสร้างพื้นฐานพังลง รัฐบาลที่เข้ารับตำแหน่งในเดือนตุลาคม พ. ศ. 2542 ได้เข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องของเศรษฐกิจ กลยุทธ์ทางเศรษฐกิจที่สอดคล้องกันซึ่งมีระเบียบวินัยทางการคลังการบรรเทาหนี้ต่างประเทศการปฏิรูปสถาบันเพื่ออำนวยความสะดวกในการดำเนินกิจกรรมทางเศรษฐกิจของเอกชนและการใช้จ่ายด้านการศึกษาและสุขภาพที่ดีขึ้นช่วยกันและกันเพื่อบรรลุเป้าหมายการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สูงและการลดความยากจน . การมีปฏิสัมพันธ์กับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในภายหลังจะเน้นถึงบทบาทของสตรีการสร้างงานและสภาพแวดล้อม บุคคลสำคัญของปากีสถานโดยเริ่มจากประธานาธิบดี Musharraf กล่าวถึงกลยุทธ์นี้ด้วยความเชื่อมั่นในความเป็นเจ้าของที่บ้าน แต่ไม่ใช่การบังคับใช้ของ IMF การใช้กลยุทธ์นี้อย่างยั่งยืนถือเป็นความหวังที่ดีที่สุดสำหรับประเทศปากีสถานในการยกระดับมาตรฐานการครองชีพของประชาชนอย่างยั่งยืน ขณะนี้หลายคนใช้ความมั่นคงทางเศรษฐกิจมหภาคและความเชื่อมั่นที่เพิ่มขึ้นในมูลค่าของรูปีที่ได้รับโดยไม่ต้องให้เครดิตวินัยทางการคลังที่ทำให้การหมุนเวียนเป็นไปได้ การสนับสนุนจากผู้บริจาคทวิภาคีหรือการไหลย้อนกลับของเงินทุนในรูปแบบของการส่งเงินกลับไปเป็นแรงงานจะไม่ถึงขนาดปัจจุบันของพวกเขาโดยปราศจากการคงอยู่ของนโยบายโดยรัฐบาล เจ้าหน้าที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศบางครั้งก็ถือว่าเป็นคนใจร้อนไม่รู้เวลาที่จะสร้างฉันทามติในการเปลี่ยนสถาบันทางเศรษฐกิจในการสลายตัวหรือเพื่อเปลี่ยนความคิดที่ฝังรากลึกที่ขัดขวางการปกครองที่ดี แต่การผัดวันประกันพรุ่งในการดำเนินการตามนโยบายการปฏิรูปจะทำให้ผลประโยชน์ของตนล่าช้า ผลลัพธ์อาจเป็นอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ยั่งยืนเพียงร้อยละ 5 แทนที่จะเป็นร้อยละ 6 หรือสูงกว่าซึ่งเป็นความพ่ายแพ้ครั้งสำคัญในด้านความเป็นอยู่ส่วนตัวในช่วงเวลา ในทางกลับกันคนของปากีสถานกำลังใจร้อนเข้าใจได้ชัดเพื่อที่จะเห็นความยากจนสุดซึ้ง ผู้ที่มีรายได้ระดับกลางพยายามที่จะพบกับแรงบันดาลใจของครอบครัวของพวกเขา กลยุทธ์ที่ปฏิบัติตามมีศักยภาพและจะบรรลุเป้าหมาย แต่ไม่ได้ทันที นักลงทุนภาคเอกชนจะมีทรัพยากรและสร้างโอกาสการจ้างงานเมื่อพวกเขามั่นใจว่ากลยุทธ์จะยั่งยืน การเพิ่มขึ้นของผลผลิตต่อไร่ในการเกษตรและการเพิ่มขีดความสามารถของคนจนโดยการให้ทักษะในการมีส่วนร่วมในกิจกรรมการผลิตจะต้องใช้เวลามากขึ้น กระบวนการนี้ควรจะสั้นลงโดยการเพิ่มประสิทธิภาพในการให้บริการสาธารณะในด้านสุขภาพและการศึกษาผ่านทางข้าราชการที่มีแรงบันดาลใจดีขึ้นและการให้ความสำคัญกับการถ่ายโอนความปลอดภัยทางสังคม ในช่วงปลายปี 2547 ปากีสถานจะได้รับเงินกู้ 3 ปีกับ IMF รัฐบาลได้ประกาศการตัดสินใจไม่แสวงหาเงินทุนเพิ่มเติมจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศหลังจากนั้น ปากีสถานจึงเข้าร่วม 70 เปอร์เซ็นต์ของประเทศสมาชิกที่ IMF ไม่ให้ความสัมพันธ์กับการให้กู้ยืมในปัจจุบัน กองทุนให้ความสำคัญกับการตัดสินใจนั้น และมีเหตุผลที่ดีสำหรับเรื่องนี้ เกี่ยวกับแนวโน้มปัจจุบันปากีสถานจะยังคงรักษาระดับทุนสำรองระหว่างประเทศอย่างเป็นทางการสูงและสามารถพึ่งพาความเชื่อมั่นของตลาดทุนระหว่างประเทศได้ ปากีสถานเป็นผู้ใช้เงินทุนของ IMF เป็นเวลานานและกองทุนการเงินระหว่างประเทศไม่ได้รับคำสั่งหรือทรัพยากรสำหรับการสนับสนุนการพัฒนาที่ไม่แน่นอน กองทุนการเงินระหว่างประเทศจะยังคงมุ่งมั่นอย่างแข็งขันที่จะช่วยให้ปากีสถานบรรลุเป้าหมายของความมั่งคั่งที่มากขึ้นสำหรับพลเมืองทุกคน ถนนสายหนึ่งคือการรักษาบทสนทนานโยบายด้านเศรษฐกิจอย่างเข้มข้น ข้อเสนออื่น ๆ รวมถึงการแบ่งปันความเชี่ยวชาญของกองทุนเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของสถาบันการเงินเพื่อลดความเสี่ยงที่ปากีสถานจะกระทบกับแรงกระแทกจากภายนอก ในขณะเดียวกันปีที่เหลืออยู่ภายใต้โครงการลดและพัฒนาความยากจน (PRGF) มีโอกาสและความท้าทายในการรวบรวมความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจที่ได้รับจนถึงวันที่และเพื่อผลักดันการปรับโครงสร้างสถาบันทางเศรษฐกิจให้ดีขึ้นสำหรับชาวปากีสถาน ในบางครั้งผู้ผลิตความคิดเห็นในปากีสถานแนะนำให้เจ้าหน้าที่รัฐบาลของตนเจรจาอย่างหนักกับ IMF และทำให้เจ้าหน้าที่ของเขาเสียโฉม ฉันไม่สามารถปราบปรามรอยยิ้มได้ เจ้าหน้าที่กองทุนและคู่ค้าของพวกเขาไม่ได้ซื้อหรือขายพรม แต่เรียนรู้ร่วมกันว่าดีที่สุดเพื่อให้บรรลุเป้าหมายร่วมกัน ที่โต๊ะนี้เรานั่งอยู่ด้านเดียวกัน Henri Ghesquiere เป็นผู้แทนอาวุโสของกองทุนการเงินระหว่างประเทศในปากีสถาน เขาได้แบ่งปันมุมมองเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของการเจรจากับสังคมปากีสถาน IMF EXTERNAL RELATIONS DEPARTMENT กรมประชาสัมพันธ์: 202-623-7300 - โทรสาร: 202-623-6278 ความสัมพันธ์กับสื่อ: 202-623-7100 - โทรสาร: 202-623-6772 IMF amp ปากีสถานวิกฤตเศรษฐกิจปัจจุบันกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) สร้างขึ้นในเดือนกรกฎาคม พ. ศ. 2487 โดยมีสมาชิก 45 คนมีเป้าหมายเพื่อรักษาเสถียรภาพของอัตราแลกเปลี่ยนและช่วยฟื้นฟูระบบการชำระเงินระหว่างประเทศของโลก ประเทศมีส่วนร่วมในสระว่ายน้ำซึ่งอาจยืมโดยชั่วคราวจากประเทศที่มีการถ่วงดุลการชำระเงิน หลายทศวรรษที่ผ่านมากองทุนการเงินระหว่างประเทศได้ให้เงินสนับสนุนกับปากีสถานเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้ประเทศปากีสถานประสบปัญหาด้านเงินให้กู้ยืมดอกเบี้ยและการชำระหนี้ ในปีพ. ศ. 2551 ปากีสถานพยายามหลีกเลี่ยงการแสวงหากองทุนการเงินระหว่างประเทศช่วยเมื่อประเทศกำลังจะผิดนัดในหนี้อธิปไตยประมาณ 4 พันล้านเหรียญ รัฐบาลปากีสถานไม่เต็มใจที่จะยอมรับความช่วยเหลือนี้ด้วยเหตุผลหลายประการ อันดับแรกมีประวัติความเป็นมาของความสัมพันธ์ที่ไม่ดีระหว่างปากีสถานและ IMF ประการที่สองความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลปากีสถานกับ IMF อาจถูกกดดันจากรายงานว่าไอเอ็มเอฟใช้แรงกดดันต่อธนาคารโลกเพื่อยกเลิกการช่วยเหลือปากีสถานจำนวน 300 ล้านบาท ประการที่สามรัฐบาลกังวลว่าเงื่อนไขที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศกำหนดให้กับประเทศจะเป็นเรื่องร้ายแรงต่อประเทศปากีสถานทั้งทางเศรษฐกิจและการเมือง อย่างไรก็ตามเมื่อลู่ทางอื่น ๆ ทั้งหมดล้มเหลวรัฐบาลปากีสถานได้ขอความช่วยเหลือจากไอเอ็มเอฟเพื่อช่วยเหลือประเทศในเดือนพฤศจิกายน 2551 รัฐบาลได้บรรลุข้อตกลงกับกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) จำนวน 7.6 พันล้านเหรียญเพื่อให้กู้ยืมในอีก 23 เดือนข้างหน้า การชำระคืนเงินกู้นี้เริ่มขึ้นในปีพ. ศ. 2554 และจะดำเนินต่อไปจนถึงปีพ. ศ. 2558 กองทุนการเงินระหว่างประเทศจะติดตามผลการดำเนินงานทางเศรษฐกิจของปากีสถานเพื่อให้แน่ใจว่าประเทศกำลังอยู่ในทิศทางที่ถูกต้อง เกณฑ์การปฏิบัติงานที่จะใช้ ได้แก่ ธนาคารแห่งรัฐของปากีสถาน (SBP) การระงับสินทรัพย์ต่างประเทศและสินทรัพย์ภายในประเทศการขาดดุลงบประมาณของรัฐบาล SBPs ถือครองตราสารหนี้ของรัฐบาลรวมทั้งการประเมินของ IMF เกี่ยวกับความสำเร็จของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจของปากีสถาน (เช่น การปฏิรูปภาษีนโยบายการเงินและอัตราแลกเปลี่ยนและการปฏิรูประบบความปลอดภัยทางสังคมของประเทศ) การไม่ปฏิบัติตามเกณฑ์การปฏิบัติงานอาจทำให้ได้รับความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ นอกจากนี้กองทุนการเงินระหว่างประเทศกำหนดให้ปากีสถานดำเนินการเปลี่ยนแปลงนโยบายทางเศรษฐกิจที่หลากหลายเพื่อรับความช่วยเหลือ เงื่อนไขของ IMF รวมถึงการเปลี่ยนแปลงนโยบายการคลังนโยบายการเงินและนโยบายอัตราแลกเปลี่ยน นอกจากนี้ยังต้องการการขยายตัวของความปลอดภัยทางสังคมของปากีสถานสุทธิเพื่อลดผลกระทบที่คาดการณ์ไว้บางส่วนของเงื่อนไขอื่น ๆ เงื่อนไขที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศกำหนดไว้ค่อนข้างรุนแรงและบางคนก็อาจท้าทายอำนาจอธิปไตยของปากีสถาน อย่างไรก็ตามไม่ถึงสามเดือนหลังจากเสร็จสิ้นข้อตกลงปากีสถานกลับไปยัง IMF ขอความช่วยเหลือเพิ่มเติมอีก 4.5 พันล้านเหรียญ นอกจากนี้ปากีสถานยังได้ขอให้ไอเอ็มเอฟแก้ไขเป้าหมายบางอย่าง ในเวลาเดียวกันประเทศปากีสถานเข้ามาใกล้ IMF ประธาน Zardari เดินทางไปจีนเพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างสองประเทศและเพื่อหาทางสนับสนุนทางการเงิน เห็นได้ชัดว่าข้อตกลงพฤศจิกายน 2008 และ 3.1 พันล้านในการสนับสนุนจากแหล่งข้อมูลอื่น ๆ ไม่เพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้เกิดวิกฤต เมื่อเดือนมีนาคมปี 2552 ข้อมูลทางเศรษฐกิจจากปากีสถานระบุว่าผลกระทบจากภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลกและสภาวะของ IMF ทำให้เศรษฐกิจของปากีสถานชะลอตัวลงอย่างรวดเร็วกว่าที่ทาง IMF คาดการณ์ไว้ทำให้โอกาสน้อยกว่าที่ปากีสถานจะสามารถบรรลุผลตามที่กำหนด เกณฑ์ หลังจากการปรึกษาหารือปากีสถานและ IMF ได้ลดอัตราการเติบโตของ GDP ในปีงบประมาณ 2551/2552 จากร้อยละ 3.4 เป็นร้อยละ 2.5 สันนิษฐานว่าประเทศปากีสถานสามารถจัดหาเงินทุนสนับสนุนเพิ่มเติมที่จำเป็นได้ซึ่งจะไม่ยุติปัญหาเศรษฐกิจของประเทศ การเติบโตทางเศรษฐกิจของปากีสถานเมื่อเร็ว ๆ นี้เกิดจากการรวมการขยายการส่งออกและการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศ (FDI) ปากีสถานสามารถจัดหาเงินทุนจากการขาดดุลการค้าและการขาดดุลบัญชีขาดแคลนในส่วนหนึ่งเนื่องจากการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศและส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากการโอนเงินจากต่างประเทศของปากีสถาน ในปี 2550 และ 2551 ราคาเชื้อเพลิงและอาหารที่ปรับตัวสูงขึ้นรวมกับความไม่แน่นอนทางการเมืองทำให้เงินเฟ้อเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วการขาดดุลการค้าและการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดและการลดค่าเงินรูปีของปากีสถาน แม้ว่าราคาเชื้อเพลิงและอาหารโลกจะอยู่ในระดับที่ลดลง แต่วิกฤติการเงินของสหรัฐฯได้ทำให้เกิดภาวะถดถอยทั่วโลกที่ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง สำหรับประเทศปากีสถานภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลกอาจลดอุปสงค์การส่งออกขัดขวางการไหลเข้าของเงินทุนไหลเข้าและการส่งเงินกลับประเทศ ประมาณการอย่างเป็นทางการสำหรับการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศในปี 2552 มีจำนวนลดลงกว่าร้อยละ 32 เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว พิจารณาข้อเท็จจริงทั้งหมดที่กล่าวมานี้รัฐบาลปากีสถานต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดเกี่ยวกับเศรษฐกิจเนื่องจากความเป็นเอกราชของปากีสถานและการดำรงอยู่อยู่ในสัดส่วนที่สูง Writer เป็นนักเรียนในมหาวิทยาลัย SZABIST Fasih Uddin ปากีสถานภายใต้เงา IMF Islamabad: สถาบันการศึกษานโยบาย, 2008. ปกอ่อน. 128 หน้า ราคาไม่ได้รับ ประเทศปากีสถานเช่นเดียวกับประเทศกำลังพัฒนาอื่น ๆ จำนวนมากได้รับความไม่มั่นคงทางการเงินและการคลัง นี่เป็นเพราะความล้มเหลวที่จะสร้างทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ ดังนั้นเพื่อเป็นการเสริมทรัพยากรภายในประเทศที่อ่อนแอของตนจึงได้รับความช่วยเหลือจากต่างประเทศส่วนใหญ่ บางครั้งเมื่อเพื่อนของปากีสถานสำหรับแรงจูงใจซ่อนเร้นของตัวเองเช่นการสนับสนุนสงครามเย็นและสงครามกับความหวาดกลัวช่วยประเทศปากีสถานผ่านโครงการและโครงการช่วยเหลือก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะก้าวไปสู่เส้นทางที่สูงขึ้นของการเติบโตทางเศรษฐกิจแม้จะมีการกำกับดูแลที่ไม่ดี และการจัดการไม่ดีของเศรษฐกิจโดยนักวางแผนและผู้จัดการทางเศรษฐกิจ ในเวลาอื่นเมื่อเพื่อน ๆ ช้าเกินไปที่จะก้าวไปข้างหน้าปากีสถานมองหาแหล่งความช่วยเหลือทางการเงินจากสถาบันการเงินระหว่างประเทศรวมถึงกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) และธนาคารโลก สถาบันเหล่านี้มักมีเงื่อนไขที่เข้มงวดในการให้ความช่วยเหลือทางการเงิน เป็นผลให้สถาบันเหล่านี้ยังคงอยู่ (โดยนัย) เป็นเครื่องมือในการกำหนดนโยบายทางเศรษฐกิจระยะสั้นถึงระยะปานกลางของประเทศปากีสถานโดยมีผลลัพธ์ที่ถือว่าไม่เหมาะสมในระดับต่ำสุด หนังสือที่กระชับนี้เน้นความสัมพันธ์ระหว่างปากีสถานกับ IMF ในมุมมองทางประวัติศาสตร์และสามารถวิเคราะห์ปัญหาที่มีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์เหล่านี้ได้เสมอ ผู้เขียนตรวจสอบการบีบบังคับที่มักนำไปสู่การจัดการกองทุนการเงินระหว่างประเทศ - สถานการณ์ที่ทำให้ประเทศกลับมาหา IMF อีกครั้งด้วยการเพิ่มระดับการมีส่วนร่วมของ IMF ในการบริหารเศรษฐกิจและนโยบายของปากีสถาน บทแรกของหนังสือเล่มนี้เขียนโดย Khurshid Ahmed บทนี้ให้ความสำคัญกับบทบาทของกองทุนการเงินระหว่างประเทศในความสัมพันธ์กับประเทศกำลังพัฒนาโดยทั่วไปและกับประเทศปากีสถานโดยเฉพาะ ส่วนที่เหลือของหนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็น 5 บท ข้อโต้แย้งที่สำคัญคือวิธีการของ IMF ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความรอบคอบทางเศรษฐกิจและการเงินซึ่งมักได้รับอิทธิพลอย่างมากจากวาระทางการเมืองของประเทศขั้นสูง ความจำเป็นของปากีสถานได้บังคับให้เป็นส่วนหนึ่งของวาระการประชุมระดับโลกนี้ ในประเด็นเกี่ยวกับอิทธิพลของกองทุนการเงินระหว่างประเทศเกี่ยวกับนโยบายของประเทศที่ให้ความช่วยเหลือโดยทั่วไปกองทุนการเงินระหว่างประเทศให้การสนับสนุนประเทศตามคำร้องขอของรัฐสมาชิกซึ่งคัดเลือกเฉพาะโครงการดังกล่าวขณะที่ปากีสถานยืนอย่างเป็นทางการว่า เสมอไปตามวาระที่บ้านปลูก เจ้าหน้าที่ทางการกองทุนการเงินระหว่างประเทศอ้างว่าการเปลี่ยนแปลงนโยบายที่ออกแบบขึ้นมีเพียงพอที่จะเอาชนะปัญหาความสมดุลของการชำระเงินและความไม่สมดุลทางการคลังและสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ต่อประเทศ หนังสือชี้ให้เห็นได้อย่างถูกต้องว่าโครงการ IMF ทุกโครงการถือว่าการลดความยากจนและการพัฒนาสังคมจะดำเนินการตามนโยบายการเงินที่มีประสิทธิภาพ มันไม่เคยเกิดขึ้นในความเป็นจริงมันเป็นเอกสารที่ดีว่าโปรแกรมกองทุนการเงินระหว่างประเทศไม่ได้โดยตรงกับปัญหาของการจ้างงานและความยากจน แต่มีอิทธิพลต่อพวกเขาเพียงผ่านผลกระทบที่สองคำสั่ง Had the IMF programmes been successful, the author maintains, Pakistan would never have reverted to the Fund for aid. He convincingly argues that the problem lies not only with the IMF programme but with the implementation of it by the Government of Pakistan. The government often complies with some conditions and ignores others, using the leverage of international political environment and the IMF to push through only those policies that benefits domestic Elites and lobbies and please the creditors. The book points out that the decade of the 1990s was the era of institutional decay in Pakistan. This was manifested through increased political meddling in the management of public enterprises and institutions. The IMF programmes during the period were conspicuously silent and did not push for a stronger emphasis on institutional and regulatory reforms. Attempts to meet fiscal deficit targets led to the frequent adoption of ad hoc tax adjustments and expenditure cuts that often negatively affected the social sector budget, with dire consequences for the poor classes. The author testifies that the IMF pressure resulted in designing of such programmes that promised more than could be delivered, downplayed the risks, and disregarded focus on real issues. Based on such conditions, he concludes that economic management in Pakistan continues to remain under the IMF shadow. In a nutshell, this book successfully evaluates important events in Pakistans relations with the IMF. It reminds us of different episodes, prescriptions, and outcomes of this relationship. It rightly warns that if the course of domestic policies and planning does not change, Pakistan will keep on returning to the IMF. Using a simple methodology, the author also provides the benchmarks of fiscal deficit, balance of payments, and stock of public debt, along with critical success factors that need to be adopted to avoid going again to the IMF for assistance. Nevertheless, ignoring all this, Pakistan has gone back to the IMF Macroeconomic Stability of Pakistan: The Role of the IMF and World Bank (1997-2003)The Crisis in the Pakistan Economy The Pakistan economy has been in a crisis for the last several years. Even the Supreme Court of Pakistan chose to justify its approval of the military takeover by referring to the crisis in the economy. Gen. Musharraf again cited the economic crisis to justify his support to the American military intervention in Afghanistan. The Pakistani economy had experienced high rates of growth in the 80s, when we in India were stuck with our Hindu rate of growth. Pakistans per capita income in the early 1990s was about 25 higher than India (close to 500 per head compared to Indias 390). The average Pakistani was and is better fed and clothed than an Indian. While 52 of Indias population in 1992 was below 1 a day income only 11 of Pakistans was below this poverty line. Pakistan has roughly 2 million migrant workers, roughly equal to the Indians working in the Middle East. What then is the cause of this crisis which has forced Pakistan to crawl before the IMF, not once but thrice during the last decade This paper looks at the evolution of Pakistans economic policies and growth record during the last 25 years. As the highest growth was attained during the Zia era, a considerable part of our analysis looks at the factors that lay behind this phenomenal growth record. The period after Zias death is analysed to understand the eruption of the balance of payments and fiscal crisis. The continuing crisis despite the better IMF medicine and its accentuation after the nuclear explosion, lie behind Musharrafs justification for intervention. The concluding part looks at the possibility of mitigating the crisis after joining the American camp in the war against the Taliban. Section I below looks at the economic policies during the Ziaul Haq regime and its growing dependence on foreign savings. Section II analyzes the crisis of the 1990s and the pressure from the IMF that forced the so-called democratic regimes to impose an unprecedented burden on the people of Pakistan in an era of declining foreign aid and remittances. The accentuation of the crisis after the nuclear explosion in 1998 is also delineated. The options before Gen. Musharraf and his finance minister Shaukat Aziz are discussed in Section III. I Structure and Growth of Pakistan Ziaul Haq Era On the first impression the structure of the Pakistani economy looks disarmingly like Indias economy. The structure of its output is amazingly similar with the industrial sector in both the countries being 27 of GDP, and its service sector marginally larger than Indias. In both countries, the agricultural sectors share in output has fallen below 30 per cent. To understand this period of high growth followed by a decade long decline and re-current crisis, it is necessary to go back to the era of Ziaul Haq, who ruled Pakistan for a decade or more and fundamentally changed its economy and society. The islamisation of the society and the rise of fundamentalist social groups is well-known and partly explains the political and social crisis that has bedeviled Pakistan in the 1990s. What is less appreciated is how Ziaul Haq also changed the structure of the economy. He moved away from the populist policies of Bhutto, who stressed the importance of the state and the public sector in economic policy, and used foreign aid and remittances to make Pakistan heavily dependent on the continuous receipt of savings from abroad. To appreciate the factors behind the current crisis, we need to go back to growth and development strategy under Ziaul Haq, when the Pakistani economy grew at rates far higher than Indias. While the Indian economy in the 1980s grew at 5.5 per annum the Pakistani economy grew at about 7 per annum. Its agriculture expanded at twice the rate in India, thanks to the completion of two large dams and irrigation projects. Ziaul Haq came to power overthrowing Zulfikar Ali Bhutto in 1977 and imposed marshal law. The military intervention came after strong public protest against Bhutto, which started in the wake of alleged irregularities in the election held in March 1977. Zias takeover was with the declared purpose of resolving the impasse between Bhuttos Peoples Party and the combined opposition with a promise to hold free and fair elections within 90 days. Bhuttos continuing popularity and the fear that his return to power through free elections could unleash a vendetta against the top military leadership, prompted Zia and his colleagues to postpone elections. Zia used the Lahore High Court judgement finding Bhutto guilty of complicity in the murder of a political opponent in March 1978 to imprison Bhutto and its endorsement by the Supreme Court helped Zia order his execution in April, 1979. This set the stage for a long military rule, which ended only with Zias sudden death in a mysterious air-crash in August 1988. After Bhuttos elimination, Zias legitimacy was at a low ebb and he was under pressure from the western governments to restore parliamentary democracy. However, the Soviet invasion of Afghanistan in December, 1979 gave a new lease of life to the Zia regime as it softened the internal and external pressure for broader political participation. Zia finally ordered elections on a non-party basis in March 1985, after amending the constitution that substantially increased the powers of the President. Following the elections, Zia picked Muhammad Khan Junejo as the prime minister. But Junejos assertion of authority led to a conflict with Zia and his government was dismissed in 1988. Zias long rule fundamentally changed the Pakistan economy and society. Firstly, Zia used his efforts to Islamize society to broaden his political support. Secondly, the Soviet occupation of Afghanistan and Zias highly successful efforts to mobilise and coordinate large external assistance for the mujahedins from diverse sources such as the USA and Saudi Arabia, increased his political standing and control after 1980. Third, Zia extended the role of the army in governance through extensive use of military intelligence, appointment of senior officers to key positions in public administration and dispensation of patronage to the armed forces, thus creating a strong vested interest for the army in continuation of his regime. But all these would have been insufficient to hold power for more than a decade, specially since the Pakistani army stood accused of atrocities in East Pakistan and the ultimate creation of Bangladesh as a independent nation. What helped him most was a period of high and sustained rate of economic growth and a dramatic fall in absolute poverty. The economy expanded by nearly 6.6 per annum with moderate inflation. This growth was broadly shared amongst different segments of the population with increases in real wages in urban and rural areas, which resulted in a decline in poverty. The Pakistani economy under Zia benefited from a number of special factors, both domestic and external. The completion of the long gestation period Indus Basin Tarbela Dam helped unleash an unprecedented agricultural growth, while fertilizer and cement investments undertaken under Bhutto contributed to the industrial growth. Yet this would not have been sufficient for the high rates of growth or reduced the pressure on Zia to raise resources for investment. A tremendous boost to economic activity was provided by rising worker remittances, which rose to a peak of US 3 billion in 1982-83. In 1982-83, these remittances were equivalent to 10 of the gross national product of Pakistan. Zia also successfully negotiated with USA for larger external assistance, unprecedented in the history of Pakistan. In addition to direct assistance to Pakistan, the United States and allies funneled about US 5-7 billion to the Afghan Mujahedins through Pakistan, providing further boost to the local economy. Similarly, the narcotic trade which gathered momentum in the 1980s strongly supported the service sector of the economy. Unlike Ayub, Zia did not have a clear long-term vision about the economic future nor a long-term strategy. He left the day-to-day management of the economy to his Finance Minister Ghulam Ishaq Khan. Khan abandoned Bhuttos strategy of increasing state intervention and public sector investment. The economic policies became market oriented. Buoyant remittances and aid eased the foreign exchange constraints on the economy. This helped Zia-Khan to move to a flexible exchange rate regime, improving the incentives for exports. The loosening of the controls also led to a surge in private investments (which had fallen sharply during Bhutto) both for agriculture and industry. In 1977, Pakistans GDP was only US 15 billion. The increase in remittances to 2-3 billion over the next few years served as a powerful source of economic expansion, providing strong support to the balance of payments. In the first half of the 1980s workers remittances exceeded the total earnings from merchandise exports. Unfortunately, the workers remittances boom did not translate into higher rates of national savings and investments. Most of the remittances were directed to consumption and this played a major role in reducing poverty. Table 1: Pakistan: Growth Rates (per cent per annum) Source: Economic Surveys and IMF Balance of Payments Yearbook, various Agricultural growth increased to 4 per cent per annum from a dismal 2 per cent during 1972-77, and played an important role in accelerating GDP growth in the Zia era. Many factors contributed to this. Production during the Bhutto years had been adversely affected by exceptionally poor weather, both droughts and floods. The additional water availability from Tarbela Dam after 1976 of nearly 10 million acres feet augmented irrigation water supply by more than 10 per cent. Domestic fertilizer production of nitrogenous fertilizer nearly trebled during the first half of 1980s. The use of fertilizer per hectare increased from 30 kg. in the mid 1970s to 80 kg. by the mid 80s. The increase in support prices for wheat and cotton improved agriculture incentives. Livestock sector too expanded and grew by more than 5.5 per cent in 1980s, thanks to the increasing demand for milk, meat and poultry. The share of livestock in total agricultural sector increased from 26 in 1980-81 to 32 per cent in 1994-95. Industrial Growth and Exports The expansion of the industrial sector under Zia was equally impressive. Manufacturing sector growth during 1977-88 was over 9 per annum (Table-1) and compared very favourably with a growth of 3.7 during 1972-77. Several factors explain this rapid industrial expansion. First, the large public sector investment, which started under Bhutto and continued in the early Zia period, resulted in major increase in steel, cement, fertilizer and vehicle production. The public sector steel mill started production in 1982 and reached a high capacity utilization by 1984-85. Second, incentives for manufactures goods exports were strengthened by the introduction of a flexible exchange rate policy in 1982, and by increasing the rebates of custom duty and sales tax for exports by the introduction of direct export subsidies in 1978-79. Manufactured export grew by 13 per cent per annum in the 1980s. Third, the investment climate for the private sector was improved by providing guarantees against future nationalisation and tax concessions. Few enterprises nationalized by Bhutto were handed back to the former owners and licensing and investment controls were relaxed by raising the limit for units not requiring any sanction from Rs. 60 million to Rs. 300 million in 1984 and further to Rs. 500 million in 1987. As a result of this the private sector investment in manufacturing grew by 9.5 percent per annum during 1978-83 and accelerated further in the last five years of Zia regime. The private sector share in the new industrial investment by 1988 had risen to over 90 per cent in contrast to about 25 per cent in 1976-77. The revival of the private industrial investment helped to expand the capacity in the traditional industries like cotton textiles and cement. The rapid growth of raw cotton production, thanks to the improved irrigation, gave fresh impetus to textile production specially cotton yarn production. Like India, the cloth production was moving out of the large mill sector towards decentralised power looms. Pakistan soon emerged as a major exporter of cotton yarn, with the 1989-90 yarn exports exceeding the cloth by more than 50 per cent. Export of cotton goods fuelled the manufacture export boom of the 1980s with over 60 per cent of the increase in the value of exports attributable to cotton, cotton textiles and garment export. The share of cotton and cotton goods export in the total export of Pakistan increased sharply from 40 per cent in 1979-80 to 60 per cent in 1989-90. The gradual depreciation of the Pakistani rupee from Rs. 9.9 per dollar in 1981 to Rs. 18 per dollar by 1988 provided valuable incentive to the exporter. Despite the boom in manufacturing and exports the industrial sector in Pakistan suffered from many weaknesses. The industrial development was constrained by the small size of the home market, particularly after the creation of Bangladesh. The industrial sector in Pakistan remained rather narrow and undiversified. Even in 1990-91, more than 40 per cent of the industrial value added was contributed by food and textiles. The share of industries which were exclusively based on indigenous raw materials, still accounted for 60 per cent of value added. The removal of quantitative restrictions on imports along with the reduction in import tariff on raw materials and intermediate goods during the 1980s led to some diversification of manufacturing output. However, the reduction in import barriers undermined the import substitution strategy of industrialisation in Pakistan. Investment and Savings in the Economy The high economic growth during the Zia period was not accompanied by a rapid rise in investment. Gross fixed capital formation as a percentage of GDP was about 17 per cent during 1977-88, marginally below the level of Bhutto era. How was it possible to obtain a growth of 7 per cent per annum with a relatively modest investment rate Was Pakistan extraordinarily efficient in the use of capital resources To some extent the pattern of growth in Pakistan, specially the expansion in the service sector which requires lower investment levels, lowered the capital-output ratios and pushed up the growth rate. Some argue that the shift in the industrial investment from public to private also may have contributed to some gain in efficiency (Hasan 1998). However, Zia also reaped the fruits of large investment in long gestation projects made by Bhutto. Despite all these, there is no doubt that the investment level under Zia was inadequate in relation to both current needs and future requirements. Serious shortages of infrastructure, specially energy, transport and urban development had already developed by the mid 1980s. Unlike Bhutto Zia left no large-scale project under implementation. The low rate of investment during 1980s was due to the failure to mobilise sufficient domestic resources in the public sector. Despite the massive increase in the workers remittances, the national saving rate only moved up marginally to about 14 per cent of GDP (Table 3). It appears that while private savings increased, public savings declined during the Zia era. The domestic savings (excluding workers remittances) declined to about 6 per cent of GNP by 1980 or financed only about 40 per cent of gross domestic investment. The fiscal crisis that gripped the economy in the latter half of Zia era can be largely explained by the surge in military expenditure. In nominal terms, the military expenditure rose from Rs. 8 billion (or 5.4 per cent of GDP) in 1976-77 to Rs. 47 billion by 1987-88 (7 per cent of GDP). Combined with the major increase in the size of the economy, this meant a growth in real defence spending of over 160 per cent or more than 9 per cent per annum. This rate of growth in military spending was faster than any other period in Pakistan history. Table 3: Investment Savings Trends (Annual Averages) As percentage of GDP Source: Pakistan, Economic Surveys . ต่างๆ Zia justified this increase in military spending on the ground of the Soviet occupation of Afghanistan. He also increased the salaries and privileges of the armed forces that emerged as an important constituency of support to his regime. Combined with an increase in debt burden and increasing interest, the outlay on development was squeezed. This militarisation of the economy disturbed the balance between defence and public sector development outlay, which increased only at 3-3.2 per cent per annum as a percentage of GDP. Public development expenditure declined from about 10 per cent in 1976-77 to 6.9 per cent by 1987-88. At the beginning of Zias rule, the public sector development outlay had been nearly double the level of defence spending. A decade later the defence spending was as large as development outlay. A part of the increase in military spending was related to liberal benefits and amenities for military personnel. Similarly, the enormous increase in domestic debt which rose from Rs. 58 billion in 1981 to Rs. 290 billion in 1988 and further to Rs. 900 billion in 1996, led to a sharp increase a interest payments. During the Zia era the interest payments from the government budget increased eight times (Rs. 4 billion to Rs. 32 billion). Ghulam Ishaqs efforts to impose heavy taxation in 1979 met strong public resistance and were soon abandoned. The government shifted to large-scale borrowing at the end of the Zia regime. The unsustainability of large fiscal deficits and growing domestic debt undermined future growth and monetary stability. Despite the shortcomings, rising incomes and increasing transfer payments, thanks to the remittances from workers, led to a sharp reduction in poverty. Real wages in agricultural industry rose rapidly and outward migration helped urban wages to rise. As a strategy of emphasis on Islamic values and code of conduct, Zia announced a plan for an Islamic economic system in 1980. He institutionalised zakat and introduced interest-free banking. Zakat is one of the pillars of Islam according to which well-to-do muslims are required to distribute two and half per cent of their wealth annually. Under Zias zakat ordinance, the financial assets in the banking system and saving instruments were subject to 2.5 per cent deduction annually. By 1988, this provided Rs. 2.5 billion and was diverted by Zia to the poverty alleviation programmes for the vulnerable groups. II Economic Management under Benazir Bhutto and Nawaz Sharif . The period after Zias death has been marked by a great deal of political instability, slow economic growth and recurring foreign exchange crises. Pakistan had to go to the IMF for bail-out packages thrice. The successive elections following the frequent dismissal of governments did not provide for strong and clear mandate or stability. The elected governments were not only politically weak but also dominated by strong vested interests. Benazir Bhutto was elected in December, 1988 and dismissed by president Ghulam Ishaq Khan in August, 1990. Nawaz Sharif became the prime minister after another election in 1990 and was dismissed in April, 1993, but restored to his office by the supreme court ruling. Both Nawaz Sharif and Ishaq Khan resigned in 1993 and after a weak caretaker government for three months Benazir became the prime minister till she was dismissed by President Leghari in November, 1996. In 1997 Nawaz Sharif again won with a large majority till he was overthrown in the military coup led by General Musharraf. Under these circumstances, the serious economic and social problems inherited from the Zia period have deepened. The period after 1988 witnessed a sharp decline in the growth rate of the economy, acceleration in inflation, worsening income distribution and increasing poverty. The most serious manifestation of this worsening situation were the crises of 1993 and 1996 in the foreign exchange position and coincided with the problems between the president and the prime minister. Frustration with the economic policies of the elected governments contributed to the exercise of extraordinary constitutional powers by president Ishaq Khan. Unfortunately, both Benazir and Nawaz were either unwilling or unable to halt the decline. When Benazir Bhutto came to power, the macro-economic imbalances in the Pakistan economy were large. The fiscal deficit had risen to a new peak of 8.5 per cent of GDP and the current account deficit in balance of payments was growing. Investment rate had stagnated for more than ten years and spending on social development had fallen. With growing interest payments, the room for manoeuvre in public finance was limited. The agreement with the IMF negotiated by the transitional government of president Ghulam Ishaq, and which had fiscal deficit reduction as a key target were not seriously implemented by the elected government. When Nawaz Sharif came to power in 1990 he set upon a fundamental liberalisation of the foreign exchange regime, relaxation of investment controls, privatization of public assets and increased incentives for domestic and foreign investment. The latter half of the 1980s had seen a gradual decline in the workers remittances. In addition interest payment on foreign debt continued to rise. In 1992 the government also allowed Pakistani residents to hold foreign exchange in designated accounts if the funds were received from overseas. An increasing part of monetary assets came to be held in the form of foreign currency deposits. The exemption of these deposits from zakat and other taxes, attractive interest rates compared to those available on foreign currency deposits abroad and above all quick erosion in the value of domestic monetary assets through inflation encouraged the dollarization of the economy. The elected government of Pakistan inherited an economy in deep fiscal crisis. The fiscal deficit was as large as 8.5 per cent of the GNP. In addition, the decline of remittances and widening trade deficit had worsened the balance of payments position. Pakistan approached the IMF for the structural adjustment facility in 1988 and accepted the target of reducing the fiscal deficit to 4.8 per cent by 1990-91. However, the deficit continued and reached a new peak of 8.7 per cent in 1990-91 despite the disbursement of 900 million by the IMF. Pakistan negotiated a new agreement with IMF and agreed to reduce the fiscal deficit to 4 per cent in 1994-95 and 3 per cent in 1995-96. However, Pakistan could achieve a deficit of 5.8 per cent in 1994-95. Under pressure from the IMF the elected governments made serious efforts to raise the tax revenue. Heavy taxes were imposed during the 1991 to 1998 period. The level of additional taxation ranged from a high of 2.4 per cent of GDP in 1994-95 to a low of 0.6 per cent in 1995-96. Altogether, the additional taxation proposed amounted to an extraordinary 8.2 per cent of GDP in a relatively brief period of six years. The increasing tax burden and declining social spending added greatly to the unpopularity of the governments. The continuing pressure from the IMF and the rising debt forced the governments to accept such expropriatory taxation as a lesser evil than reducing non-development spending or military expenditure. Despite this heavy taxation, the tax revenue did not increase and undermined the credibility of the government. There are few parallels where additional taxation of this magnitude has been successfully introduced year after year under a democratic regime. As the fiscal crises grew, the defence spending declined from 7 per cent of GDP in 1988 to 5.5 per cent in 1996, but development expenditure drifted even more sharply from 7 per cent to 4.3 per cent of GDP. The civilian governments were thus unable to restore the balance between military and development seriously upset during the Zia years. However, the liberalisation of the foreign exchange regime and opening of foreign currency accounts changed the balance of payments position. Foreign aid declined, as the governments continuously failed to meet the targets set by IMF. Table 5: Resident Foreign Currency Accounts Source: Pakistan, Economic Survey . 1997-98 amp 1988-89. The situation was partly mitigated by the increasing deposits in the foreign currency deposits. The workers remittances were diverted to these foreign exchange accounts with the total deposit rising to 4 billion by 1996 and to 7 billion by 1998. The rates of GDP growth declined sharply in 1990s as political instability and declining public expenditure on development eroded the stimulus to growth, resistance to new irrigation project put a limit to the expansion of agriculture. Despite varying weather condition, agricultural output still expanded by 4 per cent per annum during the 1990s, a remarkable rate of growth. However, the industrial growth declined from 8.2 per cent in 1980s to 4.6 per cent in 1990s with the large-scale manufacturing showing a more acute decline in growth rates. Overall the entire GDP growth rate declined from 6.5 per cent achieved in 1980s to 4.5 per cent in 1990s. Table 6: Head Count Ratio of Poverty in Pakistan Source: Amjad and Kemal (1997) What is even more alarming, there was a sharp increase in the incidence of poverty in Pakistan. It is not very clear what led to this sharp increase in the incidence of poverty from a low 17 per cent in 1988 to a doubling of the head count ratio to 33 per cent in 1999. Declining public expenditure, IMF-prompted fiscal adjustment as well as poor harvests and declining remittances, all played a part. A most serious problem was developing on the export front. Pakistans exports were stagnant during the 1990-95 period at about 6.5 billion and rose to 8.2 billion in 1995-96 and again declined to 6.4 billion by 1999-2000. Similarly, imports rose from 7.6 billion in 1990 to about 12 billion in 1996-97 to decline to 8 billion in 2000. III The Bomb and After When Pakistan exploded a nuclear bomb in 1998, its trade and balance of payments were in disarray. Workers remittances have stagnated around the 1 billion mark and the current account deficit was 2.5 billion. As the Western countries imposed sanctions on Pakistan and the IMF cut off its assistance, the crises in the balance of payments deepened. The government of Nawaz Sharif faced difficult choices. As depositors tried to withdraw deposits from the foreign currency accounts, the government hit the panic bottom and froze these accounts. This single act of the government undermined its credibility and accentuated the capital flight from Pakistan. The official statistics of Pakistan show the declining level of foreign trade and workers remittances which fell to as low as 700 million in 1999-2000. It is likely that many of the transactions moved to unofficial channels. Indeed, the current finance minister of Pakistan Mr. Shaukat Aziz estimates that the total remittances of workers to Pakistan are approximately 6.5 billion of which only 1.5 billion move through official banking network. The military government that seized power tried to grapple with the worsening economic situation. The economy has been plagued by imbalances in the balance of payments and in the fiscal situation. Pakistans total budgetary resources were 15 per cent of the GDP. Out of this, 5 per cent goes into civil administration, 4 per cent to defence and the rest to debt servicing. And therefore nothing is left for development purposes. A poor harvest due to a severe drought in 2000-01 led to a decline in agricultural production by 2.5 and brought the GDP growth down to 2.2 per cent, the lowest in 25 years. The exports of Pakistan are stagnant for a decade and today less than the peak of 1995 by 2 billion. The fiscal correction promised by the military regime is yet to be realised. General Musharraf has justified joining the American campaign in Afghanistan on these economic crises confronting the country. He had promised the people that liberal aid from international agencies like the World Bank and IMF as well as from other western governments will help to turn around the Pak economy. Like his predecessors he has made efforts to impose the general sales tax and used military courts to speed up collection and check evasion. As promised by the western countries aid has once again begun to flow into Pakistan. IMF has sanctioned a short-term facility of 300 million while the aid Pakistan consortium has rescheduled Pakistans debt of 28 billion. In addition, aid from the Asian Development Bank, World Bank and the governments of Japan and United States have been resumed. It is likely that in the current year Pakistan will be able to ease its balance of payments and resume imports to speed up growth. However, serious problems still remain to be tackled. With IMF-induced trade liberalization the large-scale manufacturing industry is in doldrums. The dispute with the Hub Power Company and the worsening climate for foreign investment has led to a reduction in portfolio investments. The fiscal deficit continued to be large and despite the use of force the government has failed to meet its target of tax collection. Without more radical changes in the structure of the economy and resumption of export growth Pakistan is unlikely to be able to stablise its economy. Will the military regime succeed in putting an end to this prolonged crisis, where the elected regimes have failed Will Musharraf and his team of technocrats be able to restore stability and confidence It is very unlikely. The coming elections are likely to be held against the background of a worsening social situation and a polarized social divide. A lot depends on the restoration of confidence in the government to bring forth private investment, both indigenous and foreign, as well as check capital flight. The military regime has tried to pass a law to make future seizure of foreign currency accounts illegal. But then, past governments have not hesitated to ignore such restraints. It is unlikely that without the full restoration of parliamentary democracy, an end to the militarisation of society and a cut in military expenditure, Pakistan can hope to resolve the economic crisis let alone halt and reverse the growing impoverishment of the masses. Ahmed V. and R. Ahjad, (1994), The Management of the Pakistans Economy 1947-82 . OUP, Karachi. Amjad, R. and A. R. Kemal (1997), Macroeconomic Policies and their Impact on Poverty Alleviation in Pakistan, The Pakistan Development Review 36:1. Anwar, T. (2001), Impact of Globalisation and Liberalisation on Growth Employment and Poverty: A case study of Pakistan, paper presented at WIDER Development Conference on Growth and Development, Helsinki. Gazdar, H. (1999), Poverty in Pakistan: A Review in Khan S. R. cited below. Hasan, P. (1998), Pakistans Economy at the Crossroads . OUP, Karachi. Khan, Shahvuk Rafi (Ed.) (1999) Fifty Years of Pakistan Economy, OUP, Karachi. Kemal, A. R. (1999) Pattern and Growth of Pakistan Industrial Sector in Khan, S. R. (Ed.), Fifty Years of the Pakistan Economy . OUP, Karachi. Kemal, A. R. (2001), Structural Adjustment, Macroeconomic Policies and Poverty Trends in Pakistan, paper presented at Asia and Pacific Forum on Poverty: Reforming Policies and Institutions for Poverty Reduction . held at the Asian Development Bank, Manila, 5-9 February 2001. Pakistan (various), Economic Survey . Islamabad. State Bank of Pakistan (various), Annual Report , Karachi. World Bank (2002), Poverty In Pakistan in the 1990s: An Interim Assessment . Washington. Click here to return to the April 2002 index.